DAWANIE

DAWANIE

97.

Dawanie w kołobiegu stworzenia, bardzo ważny akt przekłamany przez ziemskiego człowieka.

Dawanie to nie jest ciągłe przekupywanie prezentami wszystkich w koło, szczególnie chodzi o dane nam w opiekę ziemskie dzieci, np.; prezenty za uczenie się lub kupowanie miłości ziemskiego dziecka, to wszystko co można otrzymać, najważniejszy akt to dawanie Miłości duchowej zawartej w prawach Stwórcy, surowej, wymagającej i sprawiedliwej.

Dajemy wszystkim, wszystko tylko to co jest korzystne dla drugiej osoby, rodziny, grupy osób, narodowości i itd. Zanim coś dasz, poczuj czy to jest dobre, czy będzie z tego aktu pożytek dla tej osoby, co do ciebie wróci w sprzężeniu zwrotnym.

Blokujesz drugą osobę, ty też zostaniesz zablokowany, litujesz się nad kimś, dostaniesz za to w sprzężeniu zwrotnym kopniaki, wszystko bardzo już spotęgowane, to też dawanie, pożyczasz pieniądze poczuj czy w tym akcie dawania czynisz dobro, czy wyrządzasz krzywdę tej ziemskiej osobie, dajesz wypłatę pracownikowi poczuj czy jest adekwatna do wykonanej pracy przez tą ziemską osobę, ciągłe kontrolowanie innych, nie dawanie im możliwości rozwoju, to też dawanie, to akt nadopiekuńczości, osoba nie może się rozwijać, rozwijać swoich talentów i możliwości, to bardzo niewłaściwe zachowanie.

Co dajesz to otrzymujesz, co zasiejesz to rządź będziesz, jedno z praw obowiązujących na Ziemi, prawa są doskonałe i niezmienne, i zawsze działają tylko dla tego ducha, który taki akt czyni, dlatego zawsze czyń tylko dobro, wymagaj, bądź surowy i zawsze sprawiedliwy.

Dawanie to też przyjmowanie i nie należy się nad nikim litować, przyjmować wtedy, kiedy jest to dla tej osoby ziemskiej i dla nas korzystne, należy się nauczyć przyjmować wszystko z pokorą i z podziękowaniem Stwórcy za wszystkie dary i wszystko dobre, co dostajesz tu na Ziemi, w tej gęstej materii.

Wszystko otrzymujesz od Stwórcy w darze i trzeba się nauczyć wszystko należycie szanować, o wszystko zadbać, aby zawsze kwitło wokół nas.

Dawanie to też dzielenie się wszystkim, co mamy w nadmiarze z osobami, które współpracują z nami w prawach Stwórcy i zawsze to musi być korzystne dla wszystkich, dawane z Miłości duchowej.

Pobłażliwego litościwego nauczyciela nikt nie pamięta, a nauczyciela surowego, wymagającego i sprawiedliwego, każdy pamięta i wspomina do końca ziemskiego życia, taki nauczyciel daje uczniowi tylko to, co jest dla ucznia korzystne i dlatego jego nauki się pamięta, i to jest prawdziwa Miłość duchowa.